Θα σας διηγηθώ μια ιστορία απόψε ..που λίγο πολύ ίσως κάπου να έχετε ξανακούσει. Σάββατο βράδυ και τριγυρνώ μόνη σε ένα γνωστό μέρος όπου συχνάζω γενικά να ακούσω ωραία μουσικούλα και να συναντήσω φίλους που βλέπω σπανία...Σε ένα κοντινό τραπέζι βλέπω μια γνωστή μου, φίλη από κάποιες παλιές συνήθειες που είχα πιο μικρή .. εικαστικής φύσης μην πάει το μυαλό σας αλλού ! Μιλάμε λιγάκι ... απορώ γενικά με το πως αλλάζει ο άνθρωπος ... φεύγω από μαγαζί αφού η ώρα πέρασε και περιπλανιέμαι όπως πάντα λίγο με τα πόδια πριν πάω στο αμάξι ... αγαπημένη συνήθεια και λατρεία το περπάτημα στο κέντρο... Σκέφτομαι πως όλα είναι εφήμερα και αναλώσιμα, ποσό διαφορετικά μπορεί να βλέπουν δυο άνθρωποι το ίδιο γεγονός ποσό σημαντικός μπορεί να είναι για μένα και πόσο ασήμαντη μπορεί να είμαι για κάποιον ... πείτε μου βρε παιδιά ...πως γίνεται οι άνθρωποι να πληγώνουν έτσι τους άλλους ...και ειδικά όταν ο άνθρωπος που πληγώνουν δεν τους έχει πληγώσει ποτέ !?! ...
Αφού περπατάω λιγάκι ακόμα ... συναντώ το καφέ που βγήκα για πρώτη φορά "ραντεβού" που έλεγαν και παλιότερα (αν και νομίζω πως ακόμα το λεμέ ). Νόμιζα τότε πως το ραντεβού αυτό ήταν τόσο σημαντικό και αυτό το αγόρι το ένα και μοναδικό. Γυναίκες εκ φύσεώς ρομαντικές , από τα γεννοφάσκια μας ονειρευόμαστε όχι μονό πρίγκιπες γενικά ονειρευόμαστε ... Όπως κατεβαίνω την αρεοπαγίτου .... φτάνω γρήγορα στο αμάξι μου ...Ο χρόνος μου τελείωσε οι σκέψεις μου όμως όχι ... ακόμα αναρωτιέμαι ...Πως γίνεται να πληγώνεις έναν άνθρωπο που δεν σε πλήγωσε ποτέ ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου